Spisz - region historyczny, położony w Centralnych i Wewnętrznych Karpatach Zachodnich, w dorzeczu górnego Popradu, górnego Hornadu oraz w części dorzecza Dunajca. Obecnie Spisz jest podzielony granicą państwową na części należące do Polski. Na terenie Polskiego Spisza wykształciły się trzy odmiany stroju spiskiego: jurgowska, kacwińska i trybska.
Strój damski - Włosy czesało się w warkocz, z przedziałkiem lub zaczesując wszystkie włosy do tyłu. Włosy powinny idealnie przylegać do głowy, dlatego smarowano je masłem. Kobiece koszule były krótkie, z szerokimi rękawami. Kobiety nosiły lejbik i dwa rodzaje kabatek. Kabatek szyło się najczęściej z czerwonego sukna janglija, ale stosowano także tkaninę tybetową i brokat. Przednie brzegi i tył kabatka obszywało się aksamitką z matowym wzorem, metalowym galonem albo złotą treską. Dolną część kabatka usztywniano wąskim paskiem z doszytego materiału. Kabatki zapinało się na pomocą haftek doszywanych na przedzie. Lejbiki były krótsze od kabatków. Zapinały się na guziczki, a dolne brzegi ozdabiano drobno fałdowaną falbanką. Spódnice nazywano kanafaskami. Kanafaska układała się w talii w zakładki w taki sposób, że wyglądała jak by była uszyta wyłącznie z czerwonego materiału – kolorowe paski stawały się widoczne dopiero podczas ruchu. Pod spódnicę wierzchnią zakładało się jeszcze kilka innych spódnic, najczęściej z samodziałowego płótna, ewentualnie z fabrycznego płótna bawełnianego. Spódnica najbliższa ciału była najwęższa, o szerokości około dwóch metrów, dwie pozostałe spódnice miały już trzy metry szerokości. Do szycia zapasek wykorzystywano zazwyczaj gładki, szafirowy perkal, a doły zapaski ozdabiano wycinanym ściegiem okrętkowym w ząbki. Do codziennego stroju kobiety zakładały ozdoby na szyję. Najczęściej były to korale dętki, które nosiło się od mniej więcej drugiej połowy XIX wieku.
Strój męski - W koszulach trybskich wszywano małą stójkę, a w koszulach kacwińskich dodawano stojący kołnierzyk, ozdabiany przyszywanymi taśmami z czerwonym wzorkiem – podobne zdobienia dodawano do mankietów. Na koszulę zakładano trochę dłuższe kamizelki zwane też lejbikami. Kamizelki szyło się z zielonego sukna janglija. Przód lejbika ozdabiało sześć lub siedem rzędów metalowych guzików oraz haft. Doszywano także małe, kolorowe pomponiki. Spodnie były szyte z białego sukna samodziałowego. Portki miały dopasowany krój, wąskie nogawki, które wpuszczano do butów, w talii znajdowały się przypory zasłonięte klapką. Spodnie początkowo nie były bardzo zdobione – umieszczano tylko granatowo-czerwone obszycia na przyporach. Jednak z czasem liczba ozdobnych sznureczków zwiększała się, a przy przyporach tasiemki układały się w parzenicę. Do spodni noszono dwa rodzaje pasków. Jedne miały formę wąskiego rzemienia o długości dwóch metrów. Kapelusze były zakończone niewielką, okrągłą główką i szerokim, bardzo mocno podwiniętym pionowym rondem, które mogło nawet całkowicie zasłaniać główkę kapelusza. Koszule męskie miał krój poncho i sięgały tylko do pasa. Najczęściej szyto je z lnianego płótna samodziałowego